En toen besliste ik om van werk te veranderen

Ik heb het altijd belangrijk gevonden dat mijn kinderen met zin naar school gingen. Dus ’s ochtends bij het vertrek wenste ik hen altijd toe “Veel plezier op school!”. Met het plezier zouden de resultaten wel komen dacht ik. Niet omgekeerd. Geen stress, geen druk leggen. Da’s voor niets nodig. Ze moeten ontdekken wat ze graag doen. Da’s belangrijk. Toch?

Ik vertelde dat ook op mijn werk aan Ellen, één van mijn collega’s. En zij vroeg me toen: “En Jeroen, hoe laat kom je ’s avonds thuis van je werk? En werk je dan nog wat thuis ook? En in ’t weekend? En heb je dan veel tijd voor de kinderen, of ben je dan “druk druk” met andere dingen bezig? En wat denk je… je woorden “veel plezier”, wegen die op tegen wat je doet als je thuis bent, wat je uitstraalt?”

Ik werd even stil van binnen. Zo confronterend. Natuurlijk... Ik mag zeggen wat ik wil, als ik zelf niet die rust en dat plezier uitstraal, dan nemen mijn kinderen dat over. Ouders zijn als spiegels voor hun kids. Als psycholoog wist ik dat, als papa zag ik het niet.

En toen besliste ik om van werk te veranderen en “werk met zin” te doen. Echt. Helemaal. Weg van de stress en de ratrace.

Nu ben ik loopbaancoach, bij, jawel, Werk Met Zin. Sindsdien begeleid ik een variëteit van mensen, van jong tot zeer ervaren, zowel theoretisch als praktisch geschoolden, en allemaal zoekend naar de zin in hun job.

Eén van de thema’s die vaak terugkeert is het effect van de job op het gezinsleven en de kinderen. Ik zou zoveel verhalen kunnen vertellen.

Over Annelies*, mama van Hector die ADHD heeft. ’s Avonds komt ze moe thuis van het werk, en Hector is nog zo druk dan… Ze kan het niet meer dragen, en zoekt naar een beter evenwicht.

Of over Steven*, die al enkele maanden thuis is van zijn werk als bloementeler. De stress van zijn werk, de deadlines, zorgen ervoor dat hij geen tijd heeft voor zijn puberende kinderen. En dat steekt. Hij wil leren een grens te trekken op het werk, maar zijn betrokkenheid en hulpvaardigheid maken het zo moeilijk om nee te zeggen. Tegen zijn baas, tegen zijn kinderen. Nu heeft hij het gevoel dat hij voor niemand nog goed doet. Zeker niet voor zichzelf.

Of over Sofie*, wiens dochtertje van 5 jaar niet slaapt ’s nachts en last heeft van nachtmerries. Ze is doodmoe, moet gaan werken, en ziet het eigenlijk niet zitten. Ze vraagt zich af of halftijds werken een oplossing is…

Hoewel ze allemaal met een loopbaanvraag bij mij zijn gekomen, zijn de antwoorden zo divers, afgestemd op hun eigen unieke situatie. Annelies is zelfstandige geworden, met een eigen webshop. Zo werkt ze van thuis uit, en kan ze het werk meer verdelen zoals ze zelf wil. Zo is er ook meer tijd om met Hector naar specialisten te gaan, die hem begeleiden om wat meer rust en focus te vinden. Steven is deeltijds gaan werken, waardoor hij nu beter de grens kan trekken. Sofie heeft ondersteuning gezocht om haar dochtertje beter te laten slapen. Slaapmeditatie heeft goed geholpen. Ook Sofie heeft zelf mindfulness gevolgd.

Ik merk dat de methode van de positieve psychologie en Appreciative Inquiry mensen echt verder kan helpen. Mensen ontdekken hun sterktes en talenten, en durven creatiever kijken naar oplossingen, zowel voor zichzelf, als voor hun gezin en kinderen. En bovenal vinden ze meer rust en zin. Nu zeg ik tegen mensen “ Veel plezier op je werk!”

(* namen zijn aangepast om de anonimiteit van de betrokken personen te garanderen)